Knausgårdgate: Ei konkurranse i å vere ærlegast

For dei som vart så begeistra for Min Kamp-bøkene at dei faktisk framleis gleder seg over siste Knausgårdnytt, så har det vore ein del juicy snacks den siste tida. Det kulminerte i eit langt, langt, (langt) langt innlegg i Dagens Nyheter, der Knausgård reagerte på at professor Ebba Witt-Brattström kalte han pedofil, og i same slengen påpeikte at det svenske debattklimaet var eit landskap av kyklopar som konkurrerte om å sensurere seg sjølv hardast mogleg. 

Men korleis kom vi dit?

Sverige er eit anna land, folkens! Det har skjedd andre ting der! Til dømes skjer dette på syttitalet: Den unge, rastlause forfattarspiren Stig Larsson (som ein for all del ikkje må forveksle med Lisbeth Salanders krim-pappa Stieg Larsson) har laga ei laus samling tekster om rastlause menneske. Larsson meiner tekstene ikkje kan publiserast sidan dei ikkje lignar på ein roman, men kompisen Horace Engdahl oppmuntrar han likevel. Boka Autisterna kjem ut i 1979. Etter ein stille start der få skriv om romanen og ingen forstår den, samlar boka etterkvart momentum. Dei litterære kvalitetane i boka er umoglege å kome forbi.